Egipt życie po śmierci

[Anika]

Egipt

 

Egipskie teksty religijne zapisane na ścianach piramid w Sak-karze to najstarszy opis wiary w życie pozagrobowe. Tworzą one podstawę dla współczesnych okultystycznych systemów magicznych. Pochodzące sprzed ponad czterech tysięcy lat teksty opisują rytuały niezbędne do przeniesienia martwego faraona z tego świat? do świata następnego. W starożytnym Egipcie wykorzystywano do tego celu zaklęcia i modlitwy. Z czasem zaklęć zaczęły używać także wyższe warstwy społeczeństwa, a w końcu każdy, kogo było stać na ich zakup. Nieważne, czy zmarły był za życia faraonem, czy też chłopem -jeśli tylko w sercu zachował czystość, mógł po śmierci zamieszkać w krainie bogów.

 

Różne zaklęcia przenosiły zmarłych różnymi drogami. Zmarły mógł wzlecieć niczym ptak bądź wdrapać się po schodach do nieba. Gdy już tam dotarł, rozpoczynał szczęśliwe życie wieczne. Dodatkowo długowieczność tę zapewniało zidentyfikowanie zmarłego z Ozyrysem - bogiem płodności i zmartwychwstania. Obok ciała grzebano przewodnik zwany Księgą Zmarłych. Księga ta zawierała wskazówki dla nowo powstałej z martwych duszy, pomagające prawidłowo odpowiedzieć na pytania, zadawane podczas prób, które dusza musiała przejść, nim połączyła się z Ozyrysem.

 

Być może wszystko to miało jedynie na celu rozproszenie wątpliwości, czy zmarły istotnie trafi do krainy wiecznego szczęścia. Egipcjanie wierzyli, iż dusza najpierw zostaje osądzona przez bogów, potem zaś nagrodzona bądź ukarana. Na Papirusie Aniego, pochodzącym mniej więcej z 1320 r. p.n.e., znajdujemy ilustrację przedstawiającą serce spoczywające na jednej szali wagi i pióro na drugiej. Pióro symbolizowało tu „prawdę". Ważenia serca doglądał Toth, boski pisarz.

 

Rytuał mumifikacji wywodzi się z mitologii egipskiej. Bóg Seth bądź Set, później czczony jako Szatan, w ataku zazdrości zamordował Ozyrysa, poćwiartował jego ciało i rozrzucił je po całym Egipcie. Izyda, żona Ozyrysa, zebrała wszystkie szczątki, zabandażowała je razem i tchnęła w nie życie.

 

Wraz ze zmarłymi grzebano część ich ziemskiego majątku. Lecz to nie Egipcjanie byli w tym pionierami. Ciekawe, właściwie na co mogły się przydać bezcielesnym duchom materialne dobra? W Niemczech i Skandynawii martwych grzebano w butach, by nie potykali się boleśnie w zaświatach!

 

W królewskich grobowcach mniej więcej z 2250 r. p.n.e., odkrytych w Ur w Mezopotamii (obecnie Irak), znajdowały się najróżniejsze meble, instrumenty muzyczne, a nawet akcesoria do gier hazardowych. W grobowcach znajdowano też broń, wino i jedzenie oraz szczątki zabitych żołnierzy i dworzan, którzy mieli nadal służyć swym panom w świecie zmarłych. Najwyraźniej owi lojalni słudzy ginęli chętnie, bowiem na odkrytych szczątkach nie znaleziono żadnych oznak przemocy czy walki. Jednakże opis złożenia ofiary z niewolnicy podczas pogrzebu szwedzkiego wodza z X stulecia, przekazany potomnym przez arabskiego podróżnika Ibn Fadlana, świadczy o tym, iż dziewczynę wcześniej odurzono narkotykiem.

 

Egipcjanie wierzyli, że gdy ciało spocznie w grobowcu, widmowy „bliźniak" odrywa się od niego i wznosi ku niebu. Początkowo sądzono, że zaświaty istnieją poza żelazną kopułą świata. Później przeniesiono je do krainy, w której nocą świeci słońce -pod ziemię. Ową niebiańską krainę zwano Polami Trzcinowymi pośród Pól Spokoju. Duch mieszkał tam w pięknym domu, w otoczeniu wielkiego majątku i ogrodów, pełnych pachnących kwiatów i winorośli uginających się pod ciężarem owoców.

 

Majątkiem zarządzały niewielkie ożywione posążki, grzebane wraz ze zmarłym. Pośrodku owych niebios stał Dom Wieczności, w którym mieszkali wszyscy bogowie. Zmartwychwstali mężczyźni i kobiety mogli wędrować pośród nich, oddając się ucztom, zabawom i uciechom cielesnym.

 

Źródło: Tajemnica życia po śmierci Jenny Randles