Grecja życie po śmierci

[Anika]

Grecja

 

Światem podziemi starożytnych Greków władało boskie małżeństwo, Persefona i Hades. Była to para potężna, piękna, a przecież złowroga. Podobnie jak Egipcjanie, Grecy wierzyli, iż do owego mrocznego kraju wiedzie wiele dróg. Grecka wizja życia pozagrobowego była dość pesymistyczna. Najlepiej widać to w poematach Homera, zwłaszcza w Odysei.

 

Ów wielki epicki poemat opisuje odwiedziny bohatera, Odyseusza, w Hadesie (piekle). Bohater chce się dowiedzieć, dlaczego nie może powrócić do domu po upadku Troi. Spotyka tam „cień" swojej matki i próbując objąć ów cień, krzyczy z bezsilności. Ona zaś wyjaśnia:

 

Lecz takim jest człek każdy, gdy życia dokona, Kiedy ciała i kości z sobą nie spostrzega; Wszystko strawi płomieni niszcząca potęga Odkąd z białemi kośćmi życie się rozbrata, A dusza, jak sen łekka, w otchłanie ulata.

 

 

„Płomienie" stanowiły odwołanie do kremacji zwłok, „życie" to thymos - animalistyczna jaźń, ulegająca zagładzie wraz z ciałem; a „cień" czyli psyche - sama esencja jednostki, zstępująca do Hadesu.

 

Bohaterowie Homera byli bardzo cieleśni. Walczyli, pili wino, uczestniczyli w ucztach i niestrudzenie uprawiali seks. Dla nich zaświaty, w których psychikę pozbawiano otoczki fizycznej, stanowiły żałosną namiastkę życia.

 

Homer opisał też miejsce leżące na krańcu świata, na brzegach bajecznej rzeki Okeanos - Elizjum. Tam po śmierci trafiali ludzie prawi. Była to kraina wiecznego szczęścia i wiosny. Władał nią Radamantys. Jednak w zaświatach były też miejsca, w których mogły zamieszkać tylko klasy wyższe. Jedno z takich miejsc poeta Pindar nazwał Wyspami Błogosławionych. Arystokracją wśród duchów rządził szlachetny król Kronos.

 

Z czasem wierzenia te zostały przejęte przez Rzymian, którzy sformalizowali je, uwznioślili i połączyli z własnymi mitami. W łacińskim poemacie epickim Eneida Wergiliusz opisuje Hades jako miejsce kaźni. Tu dusze wyznawały popełnione za życia grzechy, a demony i węże karały winnych. Wielcy bohaterowie, tacy jak Eneasz, odnajdowali ścieżki wiodące do świata umarłych i mogli rozmawiać ze zmarłymi przodkami.

Źródło: Tajemnica życia po śmierci Jenny Randles