Chrześcijaństwo życie po śmierci

[Anika]

Chrześcijaństwo

 

Religia chrześcijańska zrodziła się w Judei, jej pierwsi wyznawcy byli Żydami. Chrześcijaństwo stopniowo obejmowało grecko-języczny świat wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Około 64 roku naszej ery wykształciło się w religię wyraźnie odrębną od judaizmu. W miarę rozprzestrzeniania się pomiędzy wyznawcami zaczęły pojawiać się podziały, różnice w praktykach religijnych i interpretacji świętych tekstów.

 

Chrześcijanie twierdzą, iż Bóg, będący uosobieniem dobra, nie mógłby obdarzyć nas życiem tylko po to, byśmy musieli je stracić po względnie krótkim czasie wraz ze śmiercią ciała. Doktryna chrześcijańska głosi istnienie duszy ludzkiej stworzonej przez Boga i nieśmiertelnej. Gdy dusza trafia do cielesnej powłoki, wiąże się z nią aż do śmierci i dopiero wtedy opuszcza ciało. Lecz teoria ewolucji naucza, iż człowiek wywodzi się od zwierząt. Jeśli tak jest w istocie, w którym momencie człowiek stał się nieśmiertelny? Czy może wszystko, co żyje, pozostaje niezniszczalne?

 

Jezus także przyrzekał nam życie wieczne: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie". Niektórzy, zwłaszcza gnostycy, twierdzili, iż ponieważ ciało jest materialne, a zatem z natury swej złe, Chrystus nie miał ciała i krwi, lecz tylko powłokę duchową. Kiedy jednak zmartwychwstał po śmierci na krzyżu, zapewnił swych uczniów o swej cielesności, jedząc rybę.

 

Niektórzy ludzie Kościoła, tacy jak wielebny profesor Roland Bainton, twierdzą, iż wiara w zmartwychwstanie Chrystusa stała się główną siłą stwórczą przy powstaniu nowego Kościoła, podobnie jak przekonanie, że Chrystus wkrótce powróci na ziemię i zaprowadzi nowy porządek. Jezus przekonał swych uczniów, że można pokonać śmierć i moce demonów.

 

Przyrzekł też każdemu sąd po śmierci, który ludzi prawych nagrodzi wiecznym szczęściem, a grzeszników ukarze cierpieniem i bólem w ogniach piekieł. Większość dusz trafia jednak do czyśćca, w którym pokutują za swe grzechy. Kiedy Chrystus powróci na ziemię, rozłożone ciała wszystkich ludzi zmartwychwstaną, a ich dusze powrócą na Sąd Ostateczny.

 

Chrześcijanie uznają ludzkość za rasę upadłą. Każde dziecko rodzi się z piętnem grzechu pierworodnego Adama, nieczyste w oczach Boga. Do tego dochodzą grzechy, które człowiek popełnia w czasie swojego życia. Po śmierci nawet nowo narodzone dziecko musi odpowiedzieć przed Bogiem.

 

W średniowieczu stworzono straszliwy obraz piekła. Wierzono wówczas, iż zbawieni patrzą z góry z pogardą na dusze cierpiące w otchłani. Współcześni chrześcijanie i żydzi, choć nadal wierzą w życie pozagrobowe, traktują piekło i niebo jako koncepcje bardziej filozoficzne. Niektórzy całkowicie odrzucają ideę piekła albo twierdzą, iż jeśli istnieje, stanowi w istocie miejsce, w którym grzesznikom broni się dostępu do Boga. I odwrotnie, niebo uważane jest za stan, w którym ludzka dusza wznosi się na poziom boski i istnieje w Jego pobliżu.

 

Źródło: Życie po śmierci Jenny Randles