Indianie amerykańscy życie po śmierci

[Anika]

Indianie amerykańscy

 

W Ameryce Północnej do dziś mieszka wiele plemion indiańskich. Większość z nich wierzy w obecność duchów w naszym świecie. Znaczna część zachowanych rytuałów ma u swych podstaw przekonanie, że zmarli pozostają w innym wymiarze, w którym mogą kontaktować się z ziemią. Początkowo ów inny wymiar miał istnieć na niebie, wysoko nad ziemią. Indianie niektórych plemion uważali gwiazdy i jasno świecące planety za ogniska palone przez mieszkających tam pobratymców. W późniejszych czasach ciała niebieskie poddano deifikacji. Indiańskie zaświaty zamieszkiwały dusze ludzi i zwierząt, zgodnie współistniejące, bez potrzeby zabijania się nawzajem.

 

Indianie wierzyli, że istnieje tylko niewielka różnica między człowiekiem i innymi zwierzętami. Stąd po zabiciu na przykład niedźwiedzia błagali jego ducha o wybaczenie. Dlatego z ogromnym szacunkiem i podziwem traktowali zwierzęta takie jak niedźwiedzie czy orły. Dumny lot orła i jego władza nad światem przez niektóre plemiona uważane były za wskazówkę, iż jest on ucieleśnieniem wyższych duchów opiekuńczych. Większość plemion wierzyła, że młodzi śmiałkowie w trakcie rytuałów, obejmujących głodówki i samookaleczenia, mogą uzyskać duchowych strażników występujących pod postacią zwierząt. Duch zwierzęcia zamieszkiwał w skórze zdobytej przez śmiałka.

 

Rozwój rolnictwa sprawił, że w indiańskich wierzeniach bóstwa stały się ucieleśnieniem sił przyrody, które często decydowały na przykład o wielkości zbiorów. Aż do końca XIX wieku Paunisi składali młode dziewczęta w ofierze gwieździe zarannej Wenus. Ofiarę, porwaną z innego plemienia, rozbierano, przywiązywano do ołtarza, a potem przeszywano strzałami. Zanim to nastąpiło, traktowano ją bardzo uprzejmie, obdarowywano pięknymi strojami i dobrą strawą. Miało to zapewnić przychylność jej ducha, który wkrótce wzniesie się ku dysponującej ogromną mocą gwieździe i przekaże prośby całego ludu.

 

Gdy biały człowiek wyrąbał i wypalił sobie drogę przez wielkie puszcze Ameryki Północnej, ścierając z powierzchni ziemi całe plemiona indiańskie i skazując resztę na nędzną egzystencję w rezerwatach, ci dumni ludzie zostali w końcu pokonani i doszło do niezwykłej przemiany religijnej. Przez ponad trzysta lat biały człowiek próbował nawrócić Indian na chrześcijaństwo. Dopiero w roku 1890 miejscowa kultura wchłonęła rebgię białego człowieka. Tak zrodził się fenomen Tańca Duchów.

 

Założycielem ruchu religijnego Taniec Duchów był Indianin z plemienia Pajutów zwany Wovoka. Ceremonię, która wkrótce

rozprzestrzeniła się po rezerwatach niczym pożar prerii, rozpoczyna garstka Indian. W takt cichego śpiewu tworzą taneczny krąg. Stopniowo dołączają kolejni, czasem aż do pięciuset. Pieśń staje się głośniejsza, ludzie tańczą, wielu z nich wpada w trans. Indianie twierdzą, że w tym stanie opuszczają swe ciała i odwiedzają świat duchów.

 

9 października 1890 roku Indianin z plemienia Minneconjou, zwany Kopiącym Niedźwiedziem, odwiedził wodza Siuksów, Siedzącego Byka, i opowiedział mu o Wovoce, zmartwychwstałym Chrystusie. Kopiący Niedźwiedź poinformował Siedzącego Byka, że duchy wszystkich Indian powrócą i zamieszkają na ziemi. On sam podróżował, by spotkać Mesjasza, i wreszcie zatrzymał się nad jeziorem Pyramid leżącym w stanie Nevada. W tamtejszym obozie Pajutów dowiedział się, że Chrystus powrócił, tym razem w ciele Indianina. Następnie wraz z grupą Pajutów dołączył do setek innych pielgrzymów pochodzących z różnych plemion, zebranych wokół jeziora Walker. Trzy dni później pojawił się Chrystus - Wovoka.

 

Wovoka ogłosił, że powrócił, by zaprowadzić nowy porządek. Mówił, iż na wiosnę ziemię pokryje nowa gleba, która pogrzebie wszystkich białych. Powrócą prerie, lasy i stada bizonów. Indianie ocaleją, jeżeli będą przestrzegać zasad Tańca Duchów. Ich dusze podczas przemiany wzlecą ponad ziemię, a potem zrodzą się na nowo, podobnie jak ich przodkowie. Według Kopiącego Niedźwiedzia, gdy wraz z przyjaciółmi opuszczał zgromadzenie, Wovoka leciał nad nimi, ucząc ich nowych pieśni.

 

Choć Taniec Duchów był ruchem religijnym całkowicie pokojowym, rząd federalny w Waszyngtonie nakazał aresztowanie „przywódców owych zamieszek", między innymi Siedzącego Byka. Podczas próby aresztowania indiański policjant zastrzelił wodza, co zapoczątkowało całą serię wydarzeń, między innymi masakrę ponad dwustu Siuksów - w tym wielu kobiet i dzieci -pod Wounded Knee w 1890 roku.

 

Wierzenia plemion takich jak Hopi z Arizony i Nowego Meksyku mogą się nam wydawać całkiem nowoczesne. Indianie Hopi uważają, że wszystko, co żyje, ma swego wewnętrznego ducha, a sama Ziemia dysponuje super świadomością, złożoną ze świadomości wszystkich żywych istot. Zatem niszczenie bądź bezczeszczenie naszej planety wywołuje gniew Matki Ziemi -najwyższego z duchów opiekuńczych. Członkowie tych plemion uważnie obserwują serię kryzysów ostatnich lat. Obrabowaliśmy ziemię z cennych minerałów, zniszczyliśmy środowisko naturalne, teraz nadszedł czas zemsty - warstwa ozonowa zanika, a gazy cieplarniane w atmosferze zagrażają podstawom życia na ziemi.

 

Indianie w swoim życiu kierują się zasadą równowagi i uważają, że to właśnie my zakłóciliśmy równowagę w przyrodzie. Kilkunastu badaczy zajmujących się zagadnieniem kręgów w zbożu odwiedziło Indian Hopi, ponieważ ich szamani twierdzą, że rozpoznają symbolikę owych odciśniętych na polach znaków. Interpretują je jako ostrzeżenie ducha Matki Ziemi i przesłanie nakazujące nam dokonanie dogłębnych zmian w naszym sposobie życia, gdyż w przeciwnym razie poniesiemy nieuniknione konsekwencje.

Źródło: Tajemnica życia po śmierci Jenny Randles