Bajka o paproci i bambusie. O rezygnacji i nadziei.

[Essa 4 772]

Rezygnacja i nadzieja. Bajka o paproci i bambusie

Pewnego dnia postanowiłem się poddać: rzuciłem pracę, wartości, zakończyłem związek i chciałem skończyć własne życie. 

Poszedłem do lasu, by pogadać po raz ostatni z Bogiem.

„Boże, czy możesz mi podać jeden dobry powód, dla którego nie powinienem się poddać?”, zapytałem.

„Rozejrzyj się”, odpowiedział. „Widzisz paproć i bambus?”

„Widzę”, odpowiedziałem.

„Gdy zasadziłem paprotkę i nasiona bambusa, bardzo dobrze się nimi opiekowałem. Dałem im światło, wodę. Paproć wyrosła szybko. Jej olśniewającą zieleń pokryła podłoże. Z nasion bambusa nic nie wyrosło. Nie zrezygnowałem z bambusa.

W drugim roku paproć stała się jeszcze bardziej żywa i obfita, a z ziarenek bambusa znowu nic nie wyrosło. Ale nie poddałem się.

W trzecim roku z jego nasion znowu nic nie wyrosło. Ale nie porzuciłem go.

W czwartym roku wydarzyła się ta sama historia. Ale nie poddałem się z nasionami bambusa.

W piątym roku z ziemi zaczął kiełkować malutki pęd. Był niepozorny i łatwy do przeoczenia w porównaniu do paproci.

Ale potem, w szóstym roku, bambus urósł do 100 stóp wysokości (ponad 30 metrów). Aby móc go utrzymać, korzenie rosły przez 5 lat. Dzięki tym korzeniom bambus stał się silny i otrzymał to, czego potrzebował do przetrwania. Nie dałbym żadnemu z moich stworzeń wyzwania, któremu nie mogłyby sprostać.

Czy rozumiesz Dziecko, że przez cały ten czas, gdy borykałeś się z problemami, tak naprawdę umacniałeś własne korzenie? Nie opuściłem bambusa, tak samo nigdy nie porzucę ciebie. Nie porównuj siebie z innymi. Bambus ma inny cel niż paproć, ale oboje są potrzebni i czynią las pięknym. Twój czas nadejdzie. Urośniesz wysoko.”

"Jak wysoko urosnę?"

"Jak wysoko urośnie bambus?" zapytał.

"Tak wysoko, jak może?"

"Tak. Oddaj mi cześć rosnąc tak wysoko, jak tylko możesz".

 

Tłumaczenie na podstawie strony.

 

[Syrena 3 972]

Często się poddajemy tuż przed osiągnięciem celu. Niestety albo brakuje nam cierpliwości, albo dochodzimy do wniosku ,że to jednak nie ta droga i porzucamy dotą obraną. I tutaj nasuwa mi się pytanie, na które nie potrafię znaleźć odpowiedzi: Skąd mamy wiedzieć, że dana droga jest tą odpowiednią i jednak nasza cierpliwość to nie marnotractwo energii jaką poświęcamy na osiągnięcie celu w danej chwili?